Poszukiwanie szczepionki
Układ odpornościowy potrafi rozpoznać Borrelia. Często jednak bakterie działają bardzo szybko. Jeśli uda im się rozprzestrzenić do różnych tkanek organizmu, wtedy, mimo że nie są zabezpieczone przed komórkami obronnymi i antybiotykami, łatwiej im się ukryć. Szczepionka powinna tak spotęgować obronę immunologiczną, aby bakterie nie miały żadnych szans na jej uniknięcie. Dotychczas nie udało się tego jeszcze osiągnąć.
Badania rozpoczęto w 1988 roku. Szczepionka, której działanie po raz pierwszy zatwierdzono w 1998 roku, stymuluje produkcję przeciwciał jedynie dla występującej w Ameryce Borrelia burgdorferi. Mimo że dwa badania kliniczne, przeprowadzone w Bostonie i w Nowym Brunszwiku, potwierdziły skuteczność u 49-92% z ponad 20 tyś. osób, pojawiła się opinia, iż szczepienie przeciw boreliozie niesie ze sobą zagrożenie. W 2002 roku wycofano z rynku szczepionkę Lymerix z powodu licznych skutków ubocznych.
Ponieważ w Europie, obok Borrelia burgdorferi, występują także gatunki Borrelia afzelii, Borrelia garinii, Borrelia valaisiana, Borrelia spielmani i jeszcze kilka gatunków egzotycznych, potrzebna jest szczepionka działająca wielokierunkowo.
W czerwcu 1998 roku Reinhard Wallich ogłosił, że została wynaleziona szczepionka trójwalentna, a testy na myszach wypadły pozytywnie. Zanim jednak będzie ona dopuszczona do stosowania u ludzi, trzeba odczekać 3 lata dalszej fazy testów. W październiku 1999 roku w Austrii wprowadzono do prób klinicznych szczepionkę wynalezioną przez firmę Baxter, która została zaprojektowana na różne warianty czynników chorobotwórczych w Europie. Szczepionka ta wykazała pozytywne działanie w badaniach na myszach. Atakuje ona bakterię jeszcze w kleszczu, w ten sposób, że paraliżuje jego białko powierzchniowe OspA. Wskutek tego Borrelia nie mogą przemieszczać się z jelit do gruczołów ślinowych.
Zobacz również: